Non – qadim-qadimdan ulugʻlanib, insonning kundalik isteʼmolida muqaddas, aziz hisoblangan neʼmat. Turli taomlarga qoʻshib yoki oʻzi yeyiladi. Arxeologik maʼlumotlarga koʻra, boshoqli oʻsimliklar donlarini pishirib isteʼmol qilish miloddan 10-15 ming yil muqaddam boshlangan deb taxmin qilinadi. Bu davrlarda olov kashf qilingan boʻlib, donni pishirib yeyishga imkoniyat tugʻilgan. Dastlab, boshoq choʻgʻda dumbul qilinib, soʻng boshoq ichida qovurilib, pishgan don uqalanib, isteʼmol qilingan. Nonga ,,Avesto”da deyarli bir bob bagʻishlangan, dehqonchilikning eng qimmatbaho mahsuloti sifatida taʼriflangan. Yorgʻuchoq paydo boʻlishi bilan donni tosh orasida maydalab yorma holatida isteʼmol qilish oʻrniga gʻalladan un tayyorlash va xamir qorib, qizitilgan tosh ustida yoki qoʻrga koʻmib, non pishirishga oʻtildi. Xamirturush kashf etilishi hamda oʻchoq, tandir, tova va boshqa non pishirish vositalarining yaratilishi va takomili bilan tortilgan undan non tayyorlash yangi, hozirgi zamonga qadar davom etib kelayotgan bosqichga koʻtarildi. Eng muhimi, xamirturush bilan koʻpchitilgan xamirdan pishirilgan non issiqlikda va oʻz bugʻida pishadi, pishgan nonda juda koʻp mayda gʻovaklar hosil boʻladi. Nonning gʻovakdor boʻlishi uning organizmda hazm boʻlishini osonlashtiradi. Bugʻdoy unidan tayyorlanadigan nonning kimyoviy tarkibida, asosan, 30-35% oqsil, 60-70% uglevodlar, kletchatka, vitaminlar V, V, RR, mineral tuzlar, shuningdek, temir, kalsiy, fosfor va boshqa moddalar bor.