Истеъмолга тўлиқ етилиб пишган ширин, ёқимли мазали, хушбўй ҳидли, сершира меваси ишлатилади. Уни янги узилган, қуритилган – қоқи, баъзан зираворлаб сиркаланган (одатда тўлиқ пишмаган мевани) ҳолида ҳам истеъмол қилинади. Мевасидан мураббо, жем, компот пиширилади, шунингдек шира, қовун асали ва бошқа маҳсулотлар тайёрланади. Қовун муҳим аҳамиятли, тўйимли ва шифобахш озиқадир.

    Халқ табобатида қадимдан қовун турли касалликларни даволашда кенг қўлланиб келинади. Ундан ўз вақтида Ибн Сино ҳам кўп фойдаланган. Мева этини бод, ўпка сили, подагра касалликларини даволашда ишлатишга тавсия этган. Қовун қабзият ҳолларда ва бавосил касаллигида сурги ҳамда йўтал ва яллиғланишга қарши, сийдик ҳайдовчи, организмдан гижжаларни туширувчи восита сифатида қўлланилади. Қовунни юмшоқ эти ҳамда унинг шираси чанқоқни яхши қондиради ва нерв (асаб)ни тинчлантиради.